“Magti-25 years na po siya sa rehab. Ibig sabihin po no’n buong buhay ko nandoon na po siya sa loob.”
A son shared his experience of having a father who was diagnosed with Schizophrenia, a serious mental illness that affects how a person thinks, feels, and behaves. They may seem as though they have lost touch with reality.
Gen Z Ruslan Torrano Kulikov looked back on how their family found out his father’s mental illness.
“Only child po ako, ng father po.Lumaki po ako nang walang father figure. Nung saktong-saktong araw po na naghiwalay po ‘yung mother and father [ko] po. Pinarehab na po siya, hanggang ngayon. Bali, 24 years na po. Magti-25 years na po siya sa rehab. Ibig sabihin po no’n buong buhay ko nandoon na po siya sa loob. ‘Yung mga requests niya, pagkain, mga snacks, ganun. Susulat niya po sa papel, then pipicturan nung staff ng home care. Tapos ise-send po sa akin,” he said in an exclusive interview.
Adding, “‘Yung father ko po is dumating na po sa point na nag-hallucinate na siya, na hindi niya na po alam ‘yung ginagawa niya. Sa mga kapitbahay namin sa Valenzuela, ‘yung father ko po is well-known as bookworm. And well academically po talaga siya.Matalino po talaga siya. Hindi po namin inaasahan na magkakaganon po siya.”
After his father’s diagnosis, Ruslan didn’t have enough time to spend with his father. But through his family’s stories, he was able to know him better.
“Ang kwento po sa akin ng aking mother and aking lola, way back 2001, ako po ay one year old pa lang nun. ‘Yung father ko po, pumunta po siya ng Canada, para magtrabaho. After two months, bumalik din po siya dito sa Pilipinas,” he recalled.
“Hindi po kasi siya ganun kasanay sa trabaho.Pagkabalik niya po dito, pumunta po siya ng Russia sa lolo ko.Then, umuwi din po siya dito. Doon na po siya nakaranas ng iba’t ibang symptoms ng schizophrenia,” he added.
His father, Philipp, was officially diagnosed with the mental illness in 2001. He then was confined in a rehabilitation center.
In 2013, he was released from the facility but after a year, he was brought back to the center after his symptoms were unmanageable.
“Na-trigger na naman po ‘yung papa ko. Nagalit po siya, nagwawala. ‘Yung mga ganong senaryo po na hindi niya na po matatandaan kinabukasan. Lumaki po ako sa lolo at lola ko dito sa Batangas. Kaya hindi ko po naramdaman na wala po ako magulang,” Ruslan shared.
Adding, “Pero ang pinakanaalala ko lang po nung ako’y bata, lagi po tinatanong nasaan po ‘yung papa ko. Sabi kasi ng lola ko huwag ko sabihin kung nasaan.Kasi the typical stereotype ng mga Pilipino na kapag ka nasa mental ay “baliw.” So, ako, ‘pag tinatanong ako ng klase ko, nasaan si papa mo, hindi ko agad masabi kung nasaan. Kumbaga, forming na ‘yun na malaki na ako, hindi pala siya dapat talaga ikahiya. Kailangan niya mismo ng suporta, galing sa pamilya.”
Ruslan hopes that he can be an instrument to provide knowledge and awareness about the illness.
“Hindi po talaga siya gano’n ka well-known na mental illness dito sa Pilipinas. Pero sobrang dami po ang nakakaranas nito. Gusto kong marami pa tayong ma-inspire kasi I believe na mabuti kang tao. I believe that, sakit lang ‘yan,” he stressed.
Ruslan regularly visits his father in the facility as he brings different requested grocery items from him. He is hopeful that someday, he can spend some time with him outside the center.
“Looking forward po ako, na kahit wala pong cure ang schizophrenia, is, spiritually, bumalik-balik pa rin po, ‘yung father ko. We’re gonna travel the world and ipapakita ko sa’yo na there’s more life outside the rehabilitation center. Gusto ko po makita niya po nang maganda ang mundo. Nilu-look forward ko po na magkaroon pa po siya ng freedom outside the rehabilitation center. Kasi buong buhay niya po nandoon na po siya sa loob ng rehab,” he said.
